* Lucifer - Connie Palmen

Ik schrijf dit verslag op 08-12-2013

Auteur: Connie Palmen
Gepubliceerd: 2007
Genre: Sleutelroman
Pagina's: 351
Oorspronkelijke taal: Nederlands

Connie Palmen
De Nederlandse schrijfster Connie Palmen werd in 1955 geboren in Sint Odiliënberg bij Roermond. Ze groeide op in een katholiek gezin. Na de Havo bezocht zij de Pedagogische Academie in Roermond en ging daarna filosofie en neerlandistiek studeren aan de universiteit van Amsterdam.
Na enkele verhalen te hebben gepubliceerd in De Held en Optima kwam in 1991 haar eerste roman De wetten uit. Het boek was een groot succes en werd vele malen herdrukt. Ook verschenen vertalingen in het Duits, Engels, Frans en Italiaans. Connie Palmen behoort tot de belangrijkste Nederlandse schrijvers van deze tijd. Haar debuutroman was European Novel of the Year 1992, winnaar van het Gouden Ezelsoor voor het bestverkochte literaire debuut, werd genomineerd voor de International Impac Dublin Literary Award en in 25 landen vertaald.
In de jaren daarna publiceerde zij essays, beschouwingen, novelles, maar vooral romans: De vriendschap, I.M., Geheel de uwe en Lucifer. Op 11 november 2011 verscheen haar Logboek van een onbarmhartig jaar, dat wederom diepe indruk maakte. Het werk van Connie Palmen werd meerdere malen genomineerd en bekroond.

bron 1
bron 2

Samenvatting
Een goede samenvatting van dit boek is te vinden op deze websites:
Samenvatting 1  
Samenvatting 2

Recensieopdracht
In Lucifer schrijft Connie Palmen over Lucas Loos, een componist die op vakantie gaat naar Griekenland met zijn vrouw Clara, hun zoontje, een vriendin van Clara en haar zoontje. Clara valt een ravijn in en komt om het leven. De vriendengroep van Lucas en Clara begint zich af te vragen of het wel daadwerkelijk een ongeluk is geweest of dat Lucas haar heeft geduwd. 25 jaar na de dood van Clara gaat de schrijfster op onderzoek uit. De schrijfster komt via onverwachte bronnen uit op nieuwe vraagstukken zoals of de dood van Clara al jarenlang aangekondigd werd in een muzikaal stuk van Lucas.

Lucifer is duidelijk gebaseerd op een ware gebeurtenis. Het gaat over de Nederlandse componist Peter Schat en zijn vrouw Marina Schapers. Peter was, net zoals Lucas, een homoseksuele componist. Hij leefde jarenlang samen met Marina, die van een rots was gevallen in 1981 in Griekenland. Marina, Peter en hun zoontje Bastiaan (Quint in het boek) waren er op vakantie met Marina’s vriendin Kitty Courbois en haar kind (Bella Basten en Levi in het boek).

In tegenstelling tot haar andere romans, is Lucifer niet in de ik-persoon geschreven. Het boek lijkt op een documentaire omdat het in de derde persoon is geschreven. Ook heeft ze een stuk minder filosofische passages gebruikt dan in haar andere werken wat het boek wat toegankelijker maakt. Maar alle filosofie liefhebbers hoeven niet bang te zijn! Ook al wordt er minder filosofische taal gebruikt, Lucifer staat nog steeds vol met metaforen, beeldspraken en citaten van bekende filosofen. Er worden wel moeilijke woorden en lange zinnen gebruikt, wat heel verwarrend kan zijn, maar deze manier van schrijven is juist erg interessant in boeken zoals deze.
Connie Palmen gebruikt een schrijfstijl die te vergelijken is met andere romans van haar. Net zoals in De wetten gebruikt ze in elk hoofdstuk een andere protagonist (een andere vriend/vriendin van Clara en/of Lucas).

Door de manier van schrijven van Palmen kun je je op sommige momenten goed inleven in de gedachtegangen van de personages, maar lang niet altijd. Er zijn veel momenten waarop er meer feitelijk wordt geschreven dan met emotie. Zoals bijvoorbeeld in dit fragment:

-- Hij zegt dat Clara van de rotsen gevallen is, dat Clara dood is. Van het terras, zegt hij, in de afgrond gevallen. Hij zegt dat hij niet weet hoe hij het moet doen, maar dat hij Quint gaat vertellen dat zijn moeder dood is. Bella kijkt hem wezenloos na als hij via de tussendeur in de kamer van de jongens verdwijnt. Hij laat de deur aan staan. -- (blz. 57) 

Toch zijn er ook genoeg momenten waarop je wel emotioneel wordt meegesleept, zoals bijvoorbeeld bij Bella (Clara’s vriendin, zij was mee naar Griekenland).

-- Het enige waaraan Bella kan denken is dat ze hier niet had moeten zijn. Het is een vergissing. Haar aanwezigheid bij dit drama is een gruwelijke vergissing. De koffie laat ze onaangeraakt. Ze heeft een fles retsina uit de keuken gehaald en schenkt nu het tweede glas in. Ze wil verdwijnen, niets voelen, niets denken, dronken worden en weer gaan slapen. -- (Blz. 61)

Over de intentie of bedoeling van het boek valt te twisten. Ik denk zelf dat Palmen de moord/het ongeluk van Marina Schapers opnieuw wilde aankaarten.
Volgens Lieven Vandenhaute (een Vlaams radio- en televisiemaker) is de boodschap dat iedereen zijn eigen verhaal maakt, en je de waarheid niet kunt weten.
Hier kan ik me ook wel in vinden, alle vrienden van Clara en Lucas bedenken namelijk hun eigen waarheid, ook al zullen ze nooit de échte waarheid weten..

Aantal woorden: 594